مرد صالحی زن عفیفه ای داشت، روزی با هم مشغول

صحبت بودند که زن به شوهر خود رو کرد و گفت:

 آیا می دانی من چقدر با عفّت و پاک دامن هستم و

هیچ کس نمی تواند با چشم خیانت به من نگاه کند؟

 شوهر گفت: عفّت تو از عفّت من است؛

چون من عفیف هستم تو هم عفیف هستی.

 زن حرف شوهر را قبول نکرد و گفت: پاک دامنی از خود من است

 ، اگر زن عفیف نباشد شوهر به هیچ وجه نمی تواند جلوی او را بگیرد.

 مرد گفت: امتحان می کنیم، آن گاه به زن خود گفت:

 داخل کوچه و بازار برو، خواهی دید کسی متوجّه تو نمی شود.

 زن وارد کوچه و بازار شد؛ ولی هیچ کس به او تعرّضی نکرد.

 وقتی به خانه برگشت داستان را برای شوهرش تعریف کرد.

 مرد گفت: فردا هم با همان وضع به کوچه و بازار برو و

تا شب قدم بزن تا گفته ی من برایت ثابت شود.

 زن هم قبول کرد و فردای ان شب، ساعت ها در کوچه و بازار قدم زد،

باز کسی متوجّه او نشد و به او تعرّضی نکرد.

 وقتی می خواست به سوی خانه بیاید جوانی چادر او را گرفت و

فوراً رها کرد و استغفار نمود.

 زن به خانه آمد و داستان را تعریف کرد.

 وقتی شوهر چنین شنید صدایش به «الله اکبر» بلند شد.

زن علّت تکبیر گفتن او را پرسید.

 جوان گفت: وقتی جوان بودم زن زیبا و خوش صورتی را دیدم،

بی اختیار چادر او را گرفتم؛

 امّا فوراً متنبّه شدم و چادر او را رها کردم و از کار خود

پشیمان شدم و از خداوند طلب آمرزش کردم؛

 امّا امروز به جزای عمل خود رسیدم.

 زن گفت: حال فهمیدم که

عفّت و پاک دامنی زن از عفاف و پاک دامنی مرد است؛

 همان مقدار که شوهر به ناموس دیگران خیانت کند

به ناموسش خیانت می کنند.¹

.................................................................................................................

1. لئالی الاخبار، ج 5، ص 199.

منبع: زلال عفّت، پژوهشی پیرامون عفّت از نگاه معارف دینی، رضا اخروی، صص 17 و 18.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: